Rozdział 18

*Z perspektywy Jess*

Zastanawiałam się czemu on to zrobił? Nie miał jakiegoś konkretnego powodu do pocałowania mnie? Muszę w to wierzyć. Moje rozmyślania przerwało szturchnięcie przez kogoś w ramię. Obejrzałam się i zobaczyłam urażoną minę Tomlinsona. 

- Czego chcesz? - zapytałam.

- Nie słuchasz mnie. Pytałem się czy nie jesteś zmęczona wędrówką. - pewnie jesteście ciekawi gdzie ja tak wędruję. Otóż nauczyciele wymyśli nam wędrówkę na Morskie Oko. Mamy przejść jakieś 4 kilometry w jedną stronę i później wrócić.

- Przeszłam niecałe 50 metrów, zaraz omdleję z wycieńczenia. - prychnęłam z ironią. Po jakimś czasie stwierdziłam, że warto jest się go trochę o wczorajszy wieczór. Tylko jak mam to zrobić by ktoś tak inteligentny jak on zrozumiał o co mi chodzi. 

- Lou? - zaczęłam przyklejając się do jego ramienia. Zawsze tak robiłam gdy chciałam się czegoś dowiedzieć. 

- Czego chcesz? - wow od razu domyślił się o co mi chodzi.

- Wiesz zastanawiam się czy wczoraj nie przechodziłeś przez przypadek obok mojego łóżka, mojej głowy moich ust ? - ostatnie słowo wyraźnie zaakcentowałam. 

- Jess, ty nie mądra dziewczyno. Jak mógłbym przechodzić koło twoich ust? - czy  ten idiota się nie domyślił o co mi chodzi? Jak głupim trzeba być żeby nie wiedzieć o co mi chodzi? Szybko przyśpieszyłam kroku wyprzedzając chłopaka. Boże a jak on... A jak on nie pamięta wczorajszego wieczoru. Szubko się zatrzymałam i odwróciłam się do niego.

- Co? - spojrzał na mnie pytająco.

- Czy ty pamiętasz co zrobiłeś wieczorem, czy te trzy piwa całkiem przyćmiły ci mózg?

- Z wczorajszego wieczoru nic nie pamiętam. - odetchnęłam z ulgą. - Co ja tak właściwie zrobiłem?

- Dopóki sobie nie przypomnisz nie powiem ci. A teraz odwróć się do mnie plecami. - chłopak posłusznie wykonał moje polecenie. Jaki on usłuchany dzisiaj. Szybko wskoczyłam mu na plecy.

- Co ty robisz? - warknął.

- Siedzę na twoich plecach. 

- Jeszcze przed chwilą miałaś pełno siły. - mruknął pod nosem.

- Przed chwilą byłam zmęczona, ale nie wiedziałam na czym stoję więc teraz mogę być niesiona przez ciebie.

- Jesteś niemożliwa. 

*Z perspektywy Gemmy*

Harry to wstrętny dupek. Mimo, że powinnam iść razem z nim na Morskie Oko to on mnie zostawił dla jakiś podejrzanych typów z innej szkoły. Szłam sama. Dziewczyny mi gdzieś zniknęły a ja jak ostatnia ofiara szłam samotnie. Jeszcze trochę a jakaś nauczycielka się przypałęta, żeby ze mną pogadać. Wtedy to by już była porażka. Ostatnia ofiara losu bez przyjaciół to Gemma. Jak zawsze forever alone. 

- Co się stało, Gemma? - z jednej strony objął mnie ramieniem George, a z drugiej typ, który podrywa Jess. 

- Nie wieszajcie się na mnie. 

- To tak mówisz do swoich wybawicieli? - powiedział koleś, który pomógł mi również z walizką na lotnisku. Spojrzałam na nich pytająco. 

- Nasza nauczycielka od matmy, chciała podejść do ciebie. - jeszcze trochę a moje przypuszczenia spełniły by się. 

- Dziękuję wam chłopaki po prostu was kocham. - powiedziałam.

- Właściwie to ten tutaj przyszedł tutaj dla ciebie, a ja miałem nadzieje na spotkanie Jessica'i. - kolega pomocnik dostał po kostkach od George'a. 

- Dlaczego mówisz "Jessica", skoro wszyscy mówią do niej "Jess"? W ogóle to jak masz na imię kolego?

- Ona mi tak kazała. Jestem Ashton, miło mi. - podał mi rękę, a ja ją uścisnęłam.

- Gemma. - uśmiechnęłam się. 

- Tak wiem, ten tutaj cały czas o tobie nawija. - kolejny kopniak o George'a, którego twarz była czerwona. 

- Dobra to idziemy razem. - złapałam obydwóch pod ramię i ruszyłam prosto. - A tak na marginesie Ashton nie masz szans u Jess.

- Dlaczego?

- Spójrz tam. - wskazałam palcem na Jess niesioną przez Tomlinsona.

- A więc kości zostały rzucone*. - powiedział uroczystym tonem. 

- Ashton zlituj się. Przestań cytować Juliusza Cezara. - w głosie Georga było słychać załamanie.

- Widzę, że masz dużo wspólnego z Jess. - uśmiechnęłam się do chłopaka. 

*Z perspektywy Grace*

W końcu wracaliśmy z Morskiego Oka. Myślałam, że nie dam rady wejść tam, ale jednak się udało. Teraz razem z Niallerem schodziłam na dół.

- Grace, nie dam rady wrócić. - zaczął mi płakać za uchem.

- To się stocz. - wymamrotałam. Byłam strasznie zmęczona. 

- Hej, ciekawe czy tutaj są lisy?

- Na pewno. 

- Zagrajmy w grę,  ja powiem jakie zwierze robi, a ty wydasz dźwięki jaki robi.

- Nie jesteśmy w przedszkolu. - jego pomysł był absurdalny. Za dużo czasu przebywa z Louisem. 

- Pies robi...

- ...

- No weź ja wiem, że wiesz co robi pies.

- ...

- Powiedz to dla mnie.

-...

- To jeszcze raz. Pies robi...

- Hau. - zmiękłam. 

- Kot robi...

- Meow.

- A właściwie to jakie dźwięki wydaje lis.

- Co mówi lis? To ciekawe pytanie. 

- Chyba nigdy się nie dowiemy. 

- A może to jest coś w stylu " Ring-ding-ding-ding-dingeringeding". - zaczęłam śpiewać.

- Albo "Hatee-hatee-hatee-ho" - w tym momencie oboje zaczęliśmy śpiewać.